Un cop èra a l’edat mejana tres òmes joves e rics, un se disiá Lop, lo segond Guiral, lo tresen Clar.
Eran amoroses de la meteissa domaisèla: una doça princessa que la belesa aviá conquistat lo còr de totis los senhors de Lengadòc. Demorava amb son paire, senhor de Sant Martin de Londras, que desesperava de li trobar un espós.
- « Me maridarai amb lo que serà mai gloriós ».
E vaquí nòstres tres pretendents valents que parton en crosada, cadun pòrta las colors de la Dòna.
Los tres cavalièrs tornèron de la guèrra aureolats de glòria, precedits de las legendas de lors fachses d’armas.
Mai la doça princessa los aviá pas pogut esperar, la mòrt èra venguda per l’emportar dins son país de mòrt.
Desesperats, los tres amoroses decidiguèron de viure en ermitans al som de tres puèges vesins per pas perdre de vista Sant Martin de Londras ont era lo tombèl de lor princessa.
Clar partiguèt sus una montanha al sud, Lop a l’est e Guiral al nord. Un cop l’an, a l’aniversari de la Dòna, los tres senhors alucavan un fuoc sus la montanha, per se montrar l’un l’autre qu’èran en vida e que pensavan a ela.
Mas a cap d’unas annadas, i aguèt pas que dos fuocs d’alucats, pùei un sol, pùei pas cap.
Uèi, la memoria d’aqueles amors tan grands es totjorn viva: cada montanha porta encara lo nom dels amoroses: lo mont Sant Guiral ( cerca del mont Aigoal ), lo mont Sant Clar (al som de la vila de Seta) e lo pic Sant Lop, que lusiguèt lo darrièr...
Pic Sant Lop, fotò de Georges Souche, ligam: http://www.cardabelle.fr/galerie-herault.htm
Aquela legenda se pòt trobar dins “Les mystères de l’hérault” lo libre de Paula e Olivier Astruc,Editions Ed. De Borée, 2008.
.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire