.
Lo tèrme « fecas » designa la musica, la dança e quitament Carnaval dins sa globalitat « Limós fa fecas » e s’emplega tostemps al plural.
Las “Fecas” de Limós se caracterizan per una alternància de sortidas de bendas vestidas en peiròts sus la plaça principala de la vila. Se considera coma lo carnaval mai long del mond.
Segon una tradicion que data del sègle XIV, los molinièrs celebravan la remesa de lors censes al monestièr de Prolhe lo jorn del Dimars gras. Acompanhats pels joglars, percorrissián la vila en lançar de dragèas e de farina. Celebran Carnaval a Limós dempuèi 1604. Se fasiá en costum de molinièr amb un foet e una biaça de farina. Las personas masquetadas dançavan de farandòlas al son dels grailes e dels tamborns.
Dempuei 1604, son de « bendas » que cada dimenge, entre l’Epifania e lo Dimècres de las Cendres, logan una musica e la « menan » lentament a l’entorn de las arcadas de la Plaça.
Uèi lo carnaval s'estira tre la debuta de genièr fins a la mi-caresma, e met en branla mai d’un desenat de grops qu’animan los disabtes, los dimenges e la jornada del Dimars Gras.
Lo darrièr dimenge, Carnaval es cremat après esser estat jutjat. La benda « oficiala » a l’onor de menar la musica aqueste jorn e cada anada la benda « oficiala » càmbia ( se fa un rotlament, un desencalatge…). Atal la benda qu’a cremat Carnaval obrirà lo calendièr de l'annada seguenta.
Una benda de « fecas » mena tres còps la musica, le jorn de sa sortida: 11h, 17h e 22h:
- la sortida del matin es la “satira” consacrada a un tèma causit dins l’actualitat
- la sortida de la vesprada, amb los costumes tradicionals, es una animacion que recampa lo “tot” Limós a l'entorn de la plaça
- la sortida de la sera es dedicada a l’estetica del Carnaval: emocion de la gestuala dels dançaires, la belesa dels costums e l’emmascament de la musica, amb lo lum e lo perfum de la resina de las entòrchas.
Las fecas : son de bendas compausadas d’un vintenat de personas. De règlas fixadas pel comitat de carnaval federan e règlan las fecas. Sos accessòris necites son la masqueta, la cagola e los gants per que las reconescan pas, la caravena e la biaça plena de confètis per embestiar lo public.
La musica : un quinzenat de musicians, tambor e tambora en cima, e los instruments de coire coma la trompeta, la clarineta, l’elicon o lo tira buta jògan d’aires binaris o terciaris sus los quals fecos e godilhs dançan sus un pas caracteristic.
Los godilhs : Sol, en pichon grop o en benda, los godilhs son las masquetas que se tenon darrièr la musica quand jòga. Amb de desguisaments grotesques, caricaturals o burlesques, son d’elements incontrolats de la fèsta que se trufan dels espectators. La trufariá es un jòc de la reconeissença entre la persona masquetada que parla a un espectator amb una votz subraguda en li balhar d’indicis per manténer l’intriga e en ensajar de se far pagar un còp. Mas d’annadas en annadas, n’i a de mens en mens, benlèu victimes de la multiplicacion de las bendas.
La fin de carnaval :
La fin de carnaval se debana durant la « nuèit de la blanqueta de Limós » amb lo jorn del jutjament de Sa Majestat Carnaval, jutjament en occitan que s’acabarà amb sa cremacion. A’n aquesta escasença, las fecas e lo public tòrnan prene la cançon Adieu paure Carnaval.
Bibliografia :
D. Fabre e C. Camberoque : " La fête en Languedoc".
G. Chaluleau " Le Carnaval de Limoux".
A. Boyer : " Carnaval de Limoux" dins « Escrits al mieu Païs ».
Video:
http://www.sunfrance.com/videos/culture_et_tradition/los_fecos_de_limoux
.
.
